Sunday, August 31, 2008

10 Lessons Learned at the Merdeka Parade Through the Eyes of a Would Be Photographer

10. The Early Bird catches the Worm este the train-- Di pa sumisikat ang araw lumayas na ako ng endah villa. 6:15am exacto tumawid ako sa carrefour para habulin ang bus. Umabot. Kaso pag dating sa LRT wala pang train. Kakaalis lang niya. Dapat pala mas maaga pa ako sa 615. 15 loong minutes later may dumating din kaya't nakaalis din ako sa kadiliman ng istasyon ng Sri Petaling. May araw na ng dumating ako sa Mcdo Masjid Jamek, just in time para sa aming 7:00-7:15 meeting time nina gidiyap at stanley (yahoo di ako late!)

9. Patience is a virtue-- Kung balak mong maging isang ganap na photographer, kelangan patient. Never take no for a final answer ("no deal!") at wag magpapadeter sa mga pulis na mukhang masusungit. Ika nga na aking "guru" paglumingon yung bantay sa kabila, diretso na lang ang lakad. After all, only the brave gets the gold.

8. Height is might-- disadvantage talaga ang "cute" pag gusto mo maging photographer. Puro ulo ang makikita mo sa lugar na siksikan tulad ng Dataran Merdeka. Pero sa singitan, panalo ka. Pwede kang sumuot sa mga lugar na di kaya puntahan ng mga giants. Wag ka lang papahuli sa gwardya kundi matutulak ka palabas.

7. Check your gears-- wag na wag sasabak sa labanan na di kumpleto ang arsenal. Sa gitna ng parade, biglang nagdilim ang langit. Narealize ko na wala akong payong. Patay. Kung ano ano tuloy na battle plan ang naisip namin just in case umiyak ang kalangitan. Syempre ang first order of the rains ay protect the camera at all cost unless waterproof ang camera mo.

6. Mag Costume-- Kung balak maging photographer, kelangan eh live the look. Di ka lulusot sa gwardya sibil kung di ka mukhang press people. Diyan ko idol yung manong sa LRT. Kumpleto sya from camera to vest to tripod to even a hat. panalo. Gusto ko nga siyang tanungin kung may antenna pa siya ni ernie baron sa vest niya kasi parang buong bahay niya ang nakasabit dito. Kaso wag na lang baka magalit eh or worse di niya magets.

5. Vanity is not a sin-- Di excuse ang pagbilad sa araw or paglalakad ng matagal para di maging well groomed. Kelangan ang kikay kit ay kasama sa list of must things to bring. Andyan ang towel, alcogel, facial wipes, tissue at syempre ang suklay. Samahan na din ng powder at leepistik kung may sisingitan ka pa. Remember, beauty is also a deadly weapon. Isang ngiti lang sa masusungit na bantay eh makakalampas ka kung maganda ka. :D

4. White & long is the best-- Kung ang lens mong bitbit ay kit lens, mere mortal ka lang sa merdeka parade. Kung naka telepoto ka, wagi ka. Kung naka L lens ka, ganda mo. Pero kung papalarin kang makagamit (or better yet eh magkaron ng kaibigan na papahiramin ka) ng isa sa high end fixed focal L lenses na kasing haba ng baril ang itsura, plus 1 million cutey points ka! Kanina natry ko ang 70-200 F2.8 Canon Lens at ang 100-400 Canon Lens. Wala akong masabi. Hanep. Parang nag dudumbbells ka nga lang sa bigat ang camera mo, pero men sulet the effort. Kahit ata yung langaw sa noo ng tao sa kabilang kalsada eh pwede mong kunan. Sabi nila "once you go black, you'll never go back." Mali. Once you go white, you'll wish you had a sugar mommy or daddy to buy you one. hehehe.

3. An empty tummy is a sad tummy-- Mahirap ang sumabak sa parade ng gutom. Mahaba ang program. Kaya kelangan bago ang lahat, magpakabusog muna. Kanina kumain kaming 3 sa mcdo bago pa man ang lahat. Hayaan na nating wala tayong maupuan sa parada. Ang importante, wag galitin ang mga alaga sa tiyan... oo nga pala, wag din kalimutan magbaon ng tissue, para sa call of nature after. hehe.

2.Mahirap ang Buhay Paparrazzi-- Grabe pala ang pagod na inaabot ng mga taong humahabol kina Britney Spears at Madonna. Kaya naman pala ganun na lang ang singil nila sa mga pictures nila. Ang buhay ng isang paparazzi ay parang buhay ng isang nakatakas na preso. Tago ng tago sa mga humahabol na bantay. Matututo kang gumapang, lumuhod, tumayo, humiga, atbp makuha lang ang tamang anggulo ng litratong gusto mo. Lahat ng ways gagawin mo para lang makuha ang "that one perfect shot."

1. You must love me-- Yan ang sabi sa kin ng camera ko. It takes a form of passion and love to be a photographer. Di pwedeng half hearted commitment ang ibibigay mo sa hobby na ito. Bukod sa mabubutas ang bulsa mo, this passion requires all the heart you can give from composing the shot to taking and editing the pictures. It is a very expensive hobby-- both financially and emotionally (lalo na kung frustrated ka sa tinake mong pic). Pero I guarantee, it is something worth doing.

09/01/2008
1am

Friday, August 29, 2008

Worth Fighting For

Some things are meant to be let go of but there are things that no matter how hard, no matter how painful, you find a way to fight for it.

I told my best friend recently that she shouldn't let the chance of working things out with someone she had a misunderstanding with go especially when I know how much that friendship meant her. I jokingly told them both that they shouldn't let it escalate to the point that it would turn into a "me" and the "him" 2 years ago. And although I've moved on and have lived a generally happy and fulfilled life, that has always been a sad memory for me- the fact that I lost a good friend.For all the things that were said and done, we had 12 years of wonderful memories.

So I told my bestfriend... fight for the friendship and just tell the whole world to shut up. The world may try to dictate what you ought to do, but in the end, what you believe in is what matters. And at the end of the day, we stay with the ones we want to be with.

Sabi nga ni classmate, "Geniune Happiness for us!"

Thursday, August 14, 2008

Laughter is the best Medicine

I just came from an impromptu coffee gimik with Idol. We walked from his hotel (sige na nga dorm) to the Damosa Gateway area to have coffee. After a whole day of listening to papers on adolescents and other "depressing" issues, it was a nice change of pace. We had a full day at the conference site. And we didn't exactly enjoy the food (lalo na ang depressing lunch). I was tired as from my presentation (at the same time agonizing over two other presentations I still have to do) and I just wanted to sit back and relax. So we ditched Momsi and went to the nearest coffee shop we could find. 

So we just sat there and laughed. We had some semblance of serious conversations every now and then but most of the time we just gossiped about the latest issues in town.. Mga pawang laitero talaga kami pag magkasama. Kawawa tuloy ang mga biktimang sina "Emerging Adulthood" at si "Forensic" (sama na din sina biboy, bibay, atbp).  I have this knack for making Idol laugh. Siguro likas lang akong funny or mukha akong clown?  

Nakakatuwang isipin na ang dami na naming nalakbay ni idol at madami dami na ding coffee shop ang aming nabisita.  We've been all over MM, Kuala Lumpur, and now Davao. It's nice to just be able to sit back and relax and just laugh your hearts out. As my friend Ronnie said this morning, happiness is the best cure for all ills! I totally agree.

Bukas balik presentation na naman.. Mag dedebut na ang tarp na dinesenyo nina gidiyap at mike. My mom is excited. "Proud Mama" is her persona tomorrow since the paper is a joint research between me and my sister Ves. I hope it would turn out well. 

Sana lang magising ako. hehehe.



Tuesday, August 12, 2008

Lifesavers

The past two days have been chaos thanks to my ever colorful life (sabi nga ni Joseph, "hazel, ang kulay ng buhay mo!") and my cramming nature (aaminin ko na i am getting to be good at this) plus the fact that I was reeling from some of the side effects of my medicines. I also had a lot of errands to do (bank, car tune up, papers, etc etc) for the house. But I made it (so far!) thanks to lifesavers and friends.

Sa dalawang araw na nakaraan, natutunan kong iappreciate ang aking mga kaibigan at pamilya na kahit taranta to the max na ko sa poster na yan eh "Go go go" pa din ang cheer (Thanks Mareng Divina). May greetings pa from as far away as the UK at KL to cheer me up all throughout the past two days.

Ang dami kong naabala dahil sa poster na yan. Sina Divina at Friendship Maan ay ilan lamang sa mga nagulo ang umaga (at gabi). May ginising pa ko ng ubod ng aga (kilala mo kung sino ka) para lang kulitin niya ang kanyang kaibigan na gawin ang disenyo ng poster ko. To think na busy busyhan din ang kanyang araw at nakatulugan ko siya nung gabi bago kahapon (hehe).

Nakakatuwa ding isipin na may mga taong kahit di ko pa man sila kilala pero handang tumulong sa isang eng eng sa larangan ng poster making na tulad ko. By the simple virtue na friend of a friend siya eh naging instant friends kami. Buong araw ko din siyang kinulit kulit sa text. Pati yung printer sa may Marikina na nirush ang aking tarpaulin kanina eh ang sarap yakapin. Minsan minsan lang na ang serbisyong pinoy ay with a smile pa. Sana lahat ng tindahan sa Pilipinas ganun.

In between all these chaos, I had visits and gimiks along the way. Oliver came by to visit and I enjoyed our impromptu merienda all the way to dinner chickahan while on standby sa aking tarpaulin design. Sumegway din kami ni ella, adrian, nicole at maam liza sa Dannylicious para muli kong matikman ang isaw at bbq na matagal ko ng inaasam. Kanina naman dumaan ako kina Len at George para sa ming traditional lunchout ni len pag ako ay umuuwi. Pancake house naman kami. Pinastahan din ni Witart ang aking ngipin. Good as new na siya.

Kalimutan na muna ang diet. Next week na lang muli.

Huling araw ko na pala sa Manila. Di ko man lang naramdaman.

Bukas Davao na!

Ang kulay ng buhay

Monday, August 11, 2008

Trains

11.08.2008
7:00am

Several years ago while driving to Manila, Ves and I found ourselves in a life and death situation. We got stuck in traffic along the railway tracks in espanya and the train was already coming. The cars around us were starting to panic yet I managed to just laugh about it. I don't know why but I was just sure that we'd get out of there alive. We managed to move just in time(syempre kung di just in time eh di wala na ako dito ngayon). That experience became our running joke that whenever we'd go through crap and stress, we'd always tell ourselves that if we got past the train in Espanya, we'd get past through anything.

Last night I had an "Espanya" moment. Maybe it was fatigue, the heat, the meds or a combination of them all but I wasn't doing well last night. When I got home from MOA I was suffering from my vertigo symptoms again and my head felt like it was splitting into two. Everytime I'd close my eyes the symptoms worsen. I had trouble breathing again. Add all those to my ever cramming nature and of course viola! I needed to finish a poster for the PAP conference on thursday and I found out that all my files were in KL. Then there's the issue of how to layout the poster for which I have no idea of (thank goodness may photoshop guru diyan..)

It became so bad last night that I just fell asleep because of the bad symptoms. I was supposed to talk to my friend about the poster layout and I didn't even here his messages. patay! Woke up around 1am only to realize that I totally missed the call.

Hay life. Exciting. May iniwan pang regalo si Large sa carpet.

Then I saw Ves' email this morning. She was having a crappy day herself. She wrote "wala naman akong jtaime powers against the Espanya train." And I found myself remembering-- I did it before. Why can't I bring myself to believe right now?

My sister believed in my panic mode powers. I nearly forgot I had that ability to withstand pressure despite everything. So maybe I need to just remind myself of that. I made it (well we made it) through the Espanya train. I can do this.

5 minutes of self pity over.

Friday, August 08, 2008

Back in Good Ol Pinas

08.08.08
7am. Pinas

Matapos lahat ng drama sa aking kalusugan, ako'y nasa bayan na naman ng Pilipinas. Wow! di ko akalain na aabot ako dito kahapon. Para akong addict sa dami ng gamot na nakapasok sa systema ko kahapon (steroids, anti side effect ng steroids, anti side effect ng side effect ng steroids, atbp) pero yun lang ang paraan para masurvive ko ang 4 na oras na lipad ng eroplano. Ilang araw din kasi akong hilong hilo dahil sa side effects ng gamot ko. Masyadong bumaba daw ang hemoglobin ko dahil sa dapsone. Kaya kinailangang tanggalin ito. Buti na lang si Mr. Platelets eh normal na so pwede na muna kaming magbreak ng dapsone.

Syempre may drama pa sa loob ng airasia. Di kami naka landing agad sa Pilipinas! haha. Unang beses kong naranasan na mag take two ang landing dahil sabi ng piloto "we were not fully prepared". Di ko alam anong ibig sabihin niya sa "fully prepared" (hmm nakalimutan niyang ibaba ang landing gear? prumeno? or na ccr na kaya siya?) pero yun na nga, kinailangan ang take two sa landing. Pagkababa, inabot ng santo santo ang aming maleta (kala mo naman napakalaki niya) at matapos ang kaunting glitch sa customs (nacurious si manong sa mga baon kong bra. joke!) kami ay nakalabas din ng paliparan ng diosdado macapagal (welcome to philippines! mabuhay!!!)

Sinundo kami ng tito ko at pinsan ko. First stop? Sa SM Clark para kumain sa Max (jufran! jufran!). Nagdetour din ako para magshopping (vicarious grief allowance ni ate billie) ng passport holder at ng bench cologne para ke charlington (mission accomplished). Matapos nun eh lumakad na kami papuntang Maynila (o sige nag kotse pala). Dinaanan namin sina tita dada at vince sa Bulacan tapos ay tuloy na hanggang sa aking home sweet home.

Sa sobrang tagal kong nawala di na ko kilala nung gwardya namin. Muntik pa akong itawag sa bahay. Syempre umiral ang pagkamaldita ko at sinabing "im doctor ramos." Nalito siya kasi ang Dr. Ramos para sa kanya ay ang nanay ko. Pano pa kaya kung kapatid ko naman? Isa pang Dr. Ramos yun. nosebleed na si manong malamang! In fairness, eh narealize ni Manong number 2 kung sino ako a few seconds later at sinabihan si Manong 1 na "anak yan!"

Pagdating sa king bahay nakita ko agad ang aking baby--si Oliver ang pinaka cute kahit gusgusin ang look kahapon na pusang kalye sa mundo. Nakilala ako agad ng aking kampon at tumakbo papunta sa kanya nagiisang "mommy". I was home. Naramdaman kong sulit lahat ng pagsusuka, pagod at drama. Nayakap ko na muli si polie. At kahit mukhang isang buwan siyang di naligo, kebs ko na lang kasi yayakapin ko si baboytelli.

Nagluto si mommy ng spaghetti para sa aking pag dating. Madaming nabago sa bahay. For one thing ang dami naming picture sa sala. Dumami na din ang mga bulaklak sa paligid. Malalaki na ang mga papaya (para daw ke classmate) sa zen garden (with papaya and malunggay) ni Mother.

Matapos ang kaunting pahinga, sinundo naman ako nina ella at classmate adrian para simulan ang aming foodtrip. Malapit lang muna. Diyan lang sa taas ng bahay (clubhouse) kung san may dencio's na overlooking QC. Healthy daw muna kami kaya umorder lang kami ng Bulalo, Sisig, calamares at ensaladang mangga (kaya nga healthy!) ANG SARAP. Kalimutan na muna ang diet (although half rice lang po ako!). Ika nga ng aking kaibigan sa KL "mangginggit ba?" Maagang natapos ang gimik. Pagoodshot muna ako. Ngayong gabi na lang muli.

Nakauwi din. Sa wakas.
olympics na pala!